فونت مسخ ، بر مبنای شکل تایپ‌فیس‌های نسخ روزنامه‌ای طراحی شده است ولی ویژگی بارز این تایپ‌فیس و تفاوت اصلی آن با خانوادۀ نسخ، «نداشتن منحنی» و «به‌کارگیری خطوط شکسته به جای قوسهای حروف» است.
اندام حروف فونت مسخ به گونه‌ای رسامی شده است که با وجود داشتن ویژگی‌های اُریب و زاویه‌دار، در نگاه اولیه و اجمالی چیزی نزدیک به یک فونت نسخِ متکی بر خطوطِ منحنی درک شود.
تمام تلاش طراح بر این بوده است که شکستگی‌ها، ضخامت‌ها و زوایای به کارگرفته شده به جای قوس‌ها به نحوی مدیریت شوند که شکل قلم مسخ -ضمن حفظ شخصیتی ساده (تجریدی) ولی جسور و صریح- صرفاً به دستۀ فونت‌های هندسی یا فانتزی تعلق نگیرد و ویژگی‌های خوشنویسانۀ اقلام نسخ روزنامه‌ای را حفظ کند.
کاسته‌شدن کشیدگی‌های عمودی حروف (نزدیک‌شدن دو محور Ascent و Descent به خط کرسی)، درشت‌ترشدن بخش نشسته بر خطِ کرسیِ حروف، ضخامت‌یافتن تیغه‌های انتهایی حروف، به کارگیری زوائد تزئینی محدود و کنترل‌شده (مثلا در حروف ر، و، د) و نیز استفاده از قواعد مشترک در زوایا، ضخامت و چرخش حروف (مثلا شباهت قوسهای مثبت و منفی حروف به یکدیگر، شباهت دندانه‌ها، چشمی‌ها و… تا حدی که این مشابهت‌ها باعث نازیبایی حروف در ترکیبات نگردد) از دیگر ویژگی‌های شکل فونت مسخ است. ویژگیهایی که باعث ایجاد توازن و تیرگی یکدست در عبارت‌نویسی‌ها می‌شود.
این فونت بیشتر مناسب تیترنویسی و به ویژه طراحی عنوان است؛ چرا که سادگی و صراحت حروف درفونت مسخ، دست طراح را برای ویرایش هرچه بیشتر فونت و ساخت آثار تایپوگرافی متنوع باز می‌گذارد.
