فونت گرامافون حاصل هم‌نشینیِ متناسبِ فرم‌هایی کم‌تر استفاده شده از خط نسخ است که در پاره‌ای از جزئیات، از خط ثلث نیز وام گرفته شده است.
مأخذ ایده‌برداریِ حروفِ اولیهٔ فونت گرامافون، برخی از کتاب‌ها، کتیبه‌ها و تابلوهای قدیمی بوده است.
طراحی این فونت که زیر نظر استاد گرانمایه‌‌ام «دامون خانجانزاده» انجام شده، از ابتدا با هدف ایجاد یک فونت نوستالژیک اما با استانداردهای امروزی صورت گرفت. برای کمکِ بیش‌تر به این هدف، حروف گرامافون به صورت تقطیع شده در کنار هم قرار گرفته تا یادآور شیوه‌ی چاپ سربی باشد؛ و نیز علاوه بر سبکِ «تمیز»، دو سبکِ «چرک» و «سنگی» به بسته‌ی فونت اضافه شده است.
تفاوت سبک‌های «چرک» و «سنگی» علاوه بر جنس بافت‌ها در «تخریبی» یا «غیرتخریبی» بودن خط‌های تشکیل‌دهنده‌ی فرم‌هاست. به این معنا که سبک چرک دارای یک بافت سنگین در وسط حروف است، اما در بافت سنگی، خط‌های دور حروف نیز تخریب شده‌اند.
در ساختار حروف، سعی بر آن بوده که تا جای ممکن از سطح و دورهای کاملاً صاف و هموار استفاده شده و از پیچیدگی‌های فرمی پرهیز شود.
فونت گرامافون به این علت که اساساً به منظور استفاده در عناوین و متن‌های کوتاه ساخته شده، دارای تراکم زیاد یعنی فاصله‌گذاری کم است.
به جهت ایجاد قابلیت بیش‌تر برای تایپوگرافی، چند علامت تزئینیِ خط ثلث در فونت قرار داده شده که با اضافه کردن دو تا هشت همزه‌ی تنها بعد از علامت *، قابل استفاده‌اند.
برای بخش انگلیسی از فونت «ادوبی‌عربیک» استفاده شده و سبک‌های «چرک» و «سنگی» بر روی آن حروف نیز اعمال شده است.
